Coś o Koniach

Konie porozumiewają się ze sobą za pomocą sygnałów zwanych językiem ciała 

Konie są bardzo wrażliwe na dotyk. Lubią kontakt fizyczny. Głaskanie, drapanie i zabiegi pielęgnacyjne wykonywane przez człowieka sprawiają im wielką przyjemność.

Zrelaksowany koń ma spokojny wyraz oczu, stoi, odciążając jedną z tylnych nóg. Czujny koń unosi głowę i ogon do góry, uszy ma skierowane do przodu. Zły koń kładzie uszy płasko przy głowie i nerwowo macha ogonem. Jeździec nie powinien zbliżać się do niego! Przestraszony koń wciska ogon między tylne nogi. Oczywiście konie wydają też dźwięki: rżą, parskają i pomrukują, lecz nie są one tak czytelne dla człowieka, jak język ciała.




Nie polewa się konia zimną wodą w upał 
Można dawać kostki cukru konią nie wiem czy sól też w takich dużych kostkach , 
Trzeba dużo je czesać lubią trawę , zboże itd. 
nie lubią jak chodzi się za nimi trzeba conajmniej na 3 metry od nich z tyłu chodzić bo mogą Cię kopnąć trzeba czyścić kopyta






Hipoterapia najczęściej jest wykorzystywana w usprawnianiu pacjentów z:
Mózgowym porażeniem dziecięcym,
Stwardnieniem rozsianym,
Wadami postawy,
Upośledzeniem umysłowym,
Uszkodzeniami analizatorów (wzrok, słuch),
Zaburzeniami emocjonalnymi
Hipoterapia to działanie mające na celu przywracanie zdrowia i sprawności przy pomocy konia i jazdy konnej.
Hipoterapia jest wyjątkową i niepowtarzalną metodą usprawniania dzięki obecności konia - współterapeuty.
Koń i jego ruch dają zupełnie nowe i niespotykane w innych metodach terapeutycznych możliwości.






Na czym polega specyfika hipoterapii i jakie niesie ona ze sobą możliwości ?

Koń daje wrażenie chodu ludzkiego 

Trójwymiarowy ruch grzbietu końskiego w stępie przekazywany miednicy jeźdźca jest identyczny z ruchami miednicy prawidłowo kroczącego człowieka. W tym samym czasie barki i luźno zwisające kończyny dolne również zachowują się tak, jak u idącego człowieka. Daje to możliwość nauki chodzenia " bez chodzenia ". Hipoterapia może stanowić pierwszy etap tej nauki, bądź stać się jej przełomowym momentem. 

Koń zmniejsza spastyczność mięśni 

Uszkodzenie ośrodkowego układu nerwowego może spowodować wzmożone napięcie mięśni (spastyczność), szczególnie kończyn górnych i dolnych. Podstawowym warunkiem usprawniania jest obniżenie spastyczności. Podczas hipoterapii dzieje się to automatycznie i jest możliwe dzięki: 
- rozgrzaniu mięśni (temp. ciała konia jest wyższa od od temp. ciała ludzkiego), 
- rytmicznemu kołysaniu w stępie, 
- przeciwstawnym skrętom biodra-barki (dysocjacji) spowodowanym ruchem konia, 
- ułożeniu kończyn dolnych w trójzgięciu i odwiedzeniu podczas dosiadania konia. 


Koń hamuje przetrwałe odruchy postawy 

Nieprawidłowe, mimowolne odruchy towarzyszące niektórym postaciom mózgowego porażenia dziecięcego utrudniają usprawnianie. Hipoterapia stwarza możliwość stopniowego eliminowania tych automatyzmów dzięki: 
- łagodnym, kołyszącym ruchom w stępie, 
- dysocjacji biodra - barki oraz trójzgięciu i odwiedzeniu kończyn dolnych , 
- unikaniu drażnienia pewnych okolic ciała (np. podeszwy stopy -jazda bez strzemion), unikaniu pewnych ruchów i ułożeń dzięki przestrzeganiu zasady symetrycznego dosiadu , 
- spokojnemu i wyciszającemu prowadzeniu terapii. 


Koń przywraca zaburzoną symetrię mięśni tułowia 

Łagodne, rytmiczne, równomierne kołysanie w stępie, naprzemian napina i rozluźnia mięśnie posturalne prawej i lewej strony ciała. Mięśnie napięte i przykurczone ulegają stopniowemu rozluźnieniu i rozciągnięciu. Mięśnie słabszej wiotkiej strony ulegają wzmocnieniu. Dzięki temu po pewnym okresie jazdy stępem w prawidłowym dosiadzie dochodzi do symetrycznej równowagi mięśniowej. 


Koń koryguje postawę ciała 
Konieczność utrzymania prawidłowego dosiadu zmusza do aktywnego prostowania się. Wzmocnieniu ulegają mięśnie grzbietu, brzucha i obręczy biodrowej. Prowadzi to do zmniejszenia przodopochylenia miednicy. Dzięki wzmocnieniu mięśni kształtuje się nowa, prawidłowa postawa ciała. 


Koń zapobiega przykurczom i ograniczeniom ruchomości w stawach 

Wspomniany łańcuch ruchów "grzbiet konia - miednica - kręgosłup - barki, kończyny jeźdźca" uruchamia rytmicznie i łagodnie kolejno wszystkie mięśnie i stawy. Hipoterapia i jazda konna zmniejsza przede wszystkim przykurcze przywodzicieli ud i ograniczenia ruchomości obręczy biodrowej. 


Koń zwiększa możliwości lokomocyjne 

Osoby niepełnosprawne cierpią na ogół z powodu ograniczonych możliwości ruchowych. Siedząc na koniu, popędzając go pracą bioder, kręgosłupa - odbierają wrażenie prawidłowego chodu i mogą go ćwiczyć. Koń oddaje do dyspozycji osoby niepełnosprawnej swoje cztery, zdrowe nogi stwarzając tym samym nieograniczone możliwości lokomocyjne. Takie przeszkody jak odległość, nierówność terenu, piasek czy woda przestają istnieć. Jest to przeżycie piękne i niezapomniane. 


Koń może usprawniać bardzo łagodnie 

Jest to możliwe dzięki jego specyficznej budowie i łagodnemu oddziaływaniu ruchu konia w stępie . W hipoterapii istnieje cały szereg odpowiednich ułożeń, podporów i technik asekuracji, regulujących stopień uruchamiania , wysiłku i bodźcowania organizmu. Dzięki temu hipoterapię można zaoferować nawet pacjentom ze znacznymi deficytami fizycznymi i psychicznymi. 


Koń pobudza zmysły 

Dotyk końskiej sierści, łaskotanie grzywy, rozmaitość kształtów, odgłos kroków, przyjazne parskanie i mile kojarzony zapach stymulują zmysły dotyku, słuchu, wzroku i węchu. Towarzyszy temu ciągłe wytrącanie z równowagi i konieczność jej natychmiastowego odnajdywania, jeżeli nie chcemy zbyt prędko rozstać się z tym bogactwem wrażeń. Czucie głębokie (proprioceptywne) jest stymulowane przez nieustające przeciwstawne bodźce dopływające z mięśni, ścięgien i stawów całego ciała. Wszystko to niezwykle rozwija zaburzoną zdolność równoczesnego odbierania bodźców i ich kojarzenia. Dzięki temu kształtuje się poczucie własnego ciała i orientacji przestrzennej. 


Koń stanowi źródło bodźców równoważnych 

Hipoterapia daje nieograniczone możliwości stopniowania i różnicowania bodźców równoważnych. Dzięki przyspieszeniom poziomym i pionowym: kołysaniu, zmianom kierunku jazd, zatrzymaniu się. ruszaniu, przyspieszaniu i zwalnianiu tempa jazdy, zastosowaniu specjalnych ułożeń, odpowiednich ćwiczeń i zabaw - ruch konia staje się potężnym generatorem bodźców równoważnych. 


Koń uaktywnia 
Rytmiczne pobudzające ruchy towarzyszące jeździe konnej wzmagają wydzielanie hormonów, (szczególnie adrenaliny) stymulujących układ wegetatywny. Następuje wyraźny wzrost aktywności ruchowej, koncentracji uwagi i dobrego samopoczucia. Ma to szczególne znaczenie w terapii osób niepełnosprawnych.


Koń usprawnia pracę organów wewnętrznych. 

Dzięki stymulacji układu hormonalnego i wegetatywnego , jazda konna poprawia krążenie, oddychanie, pracę jelit a nawet pracę układu odpornościowego. Działanie to jest szczególnie aktywne podczas jazdy stępem. 


Koń mobilizuje i nie nudzi. 

Koń Żywy i reagujący na otoczenie wymaga od osoby niepełnosprawnej aktywności, nie pozwala jej na pozostanie biernym, jak to bywa w niektórych innych formach terapii. Osoby niepełnosprawne, szczególnie dzieci poddawane żmudnemu i systematycznemu usprawnianiu często ulegają zniechęceniu i nie chcą współpracować z terapeutą. Problemu tego nie obserwujemy podczas zajęć z hipoterapii. Tutaj zaangażowanie pacjenta w terapię jest olbrzymie i nieprzemijające. Trud usprawniania staje się prawie niezauważalny, a sama terapia przez swoją atrakcyjność jest jednocześnie nagrodą. Te pozytywne emocje udaje się niekiedy przenieść na zajęcia odbywające się przed lub po hipoterapii.


Koń uczy 

Podczas zajęć z hipoterapii pacjent dzięki aktywizacji i pozytywnemu nastawieniu do współpracy z terapeutą może opanować szereg umiejętności i pojęć. Koń jest pomocny w pracy pedagoga specjalnego, psychologa, logopedy. Obcowanie z koniem i jego otoczeniem nie tylko wzbogaca wiedzę pacjenta o świecie, ale uczy go również samodzielności, odpowiedzialności i współpracy z innymi. 


Koń relaksuje 

Kontakt z koniem, poddanie się jego łagodnym, kołyszącym ruchom sprzyja relaksowi i odprężeniu. Świat widziany z końskiego grzbietu jest większy i piękniejszy. Obcowanie z tym dużym, imponującym, przyjacielskim zwierzęciem ma wpływ na równowagę emocjonalną i powoduje osłabienie reakcji nerwicowych. 


Koń uniwersalnym stanowiskiem terapeutycznym 

Koń może zastępować materac (szeroki zad), terapeutyczną pitkę, lub wałek (kłoda), klin (szyja), bądź drabinkę do podciągania (grzywa). Idąc stępem wprowadza pacjenta leżącego na nim na brzuchu - w ruchy zbliżone do pełzania, pacjenta opartego na łokciach i kolanach - w ruchy zbliżone do czworakowania, pacjenta siedzącego - w ruchy zbliżone do chodzenia. Nie ma innego "przyrządu", który byłby tak uniwersalny. Siedząc na koniu łatwiej opanować pojęcia przestrzenne, schemat własnego ciała, nauczyć się liczyć do czterech (patrz nogi konia), wymawiać trudne głoski i wyrazy. 

Koń to żywa i ruchoma pomoc terapeutyczna, dydaktyczna i edukacyjna, którą mogą i powinni wykorzystywać wszyscy specjaliści pracujący z osobami niepełnosprawnymi. 

Hipoterapia najczęściej jest wykorzystywana w usprawnianiu pacjentów z:
mózgowym porażeniem dziecięcym,
stwardnieniem rozsianym,
wadami postawy,
upośledzeniem umysłowym,
uszkodzeniami analizatorów (wzrok, słuch),
zaburzeniami emocjonalnymi.
Hipoterapia, rekreacja jazdą konną i jazda konna, jako sport dla osób niepełnosprawnych może być wykonywana tylko za zgodą lekarza, który zaświadcza o braku przeciwwskazań do tego rodzaju terapii lub aktywności ruchowej osoby niepełnosprawnej. 
Zajęcia z osobami niepełnosprawnymi na koniu powinni prowadzić odpowiednio do tego przygotowani specjaliści z zakresu rehabilitacji, psychologii, pedagogiki, instruktorzy jazdy konnej i instruktorzy hipoterapii. 
Szkolenia instuktorów hipoterapii prowadzi Polskie Towarzystwo Hipoterapeutyczne we współpracy z Polskim Związkiem Jeździeckim.
Opracowanie: Stanisław Izdebsld, Anna Strumińska 
Treść tekstu pochodzi ze strony www.hipoterapia.org






Maści i odmiany koni


MAŚCI
Maść konia jest uwarunkowana genetycznie. Ogromną rozmaitość umaszczenia tych zwierząt powoduje wzajemne ułożenie 39 genów. U niektórych ras (np. appaloosa, paint, palomino) maść jest cechą charakterystyczną, wymaganą przy wpisie do księgi stadnej.

Maść siwa: skóra pokryta białymi i czarnymi włosami, biała grzywa i ogon. 


Maść izabelowata: złotawa sierść, grzywa i ogon jaśniejsze, prawie białe. 


Maść bułana: jasnożółta sierść, grzywa i ogon szaroczarne lub czarne. 


Maść kasztanowata: sierść, grzywa i ogon w różnych odcieniach brązu. 


Maść gniada: sierść brązowa, czarna grzywa i ogon, nogi ciemniejsze od sierści na tułowiu. 


Maść kara: sierść w jednolicie czarnej barwie. 


Maść karodereszowata: sierść czarna lub czarnobrązowa przetykana siwymi włosami. 


Maść srokata: duże, nieregularne plamy barwy brązowej(gniadosrokata), czarnej (karosrokata) lub innej na białym tle. 


Maść tarantowata: różnobarwne plamki na białej sierści. 


ODMIANY

Odmiany są to białe plamy na ciemnej maści występujące na głowie, pysku, nogach konia Są one bardzo ważne przy identyfikowaniu koni. Białe włosy, pojawiające się w wyniku otarć naskórka, oraz piętna wypalane lub wymrażane na skórze, nazywamy odznakami nabytymi.






-Koń rekordzista żył 62 lata (1760-1822) i miał na inię Old Billy.

-Koniom wystarca niespełna 3 godziny snu na dobę.

-Klacze karmiące rozpoznają swoje źrebię po zapachu.

-Ponad 90% wyźrebień na miejsce w środku nocy.

-Ciąża trwa 340-350 dni.

-Konie uczestniczące w wyścigach płaskich w galopie przekraczają prędkość 48km/h.

-Według najnowszych danych, na świecie istnieje 207 ras koni. 76 to małe konie i kuce, 36 to konie robocze, a pozostałe 104 to konie wieszchowe.

-Najmniejszy przedstawiciel rasy Fallabella mierzył w kłębie 37,5 cm.

-Pierwsze doniesienia na temat trenowania koni do biegów pochodzą z Bliskiego Wschodu i datują się około 3400 lat wstecz.

-Uszami konia porusza aż 16 mięśni, dzięki czemu każde ucho może obrucić się prawie o 180 stopni.

-Najwyższym i najcięższym koniem był wałach Sampson. Koń urodzony w 1846 r. miał 2,19 m wysokości i ważył około 1520 kg.










Źrebię przychodzi na świat z jedną parą mlecznych siekaczy w górnej szczęce i jedną w dolnej.

-Dorosły koń ma 40 zębów.

-Średnia długość życia konia pełnej krwi angielskiej wynosi około 20 lat, a koni półkrwi nieco więcej.








Kłusaki biegają z predkością 50 km/h
Podstawę wyżywienia konia stanowią owies i siano
Dawni rycerze na lewym boku nosili miecz, który przeszkadzałby , gdyby wsiadali na konia z prawej strony;przyzwyczjenie z czasem stało sie tradycją i do dziś wsiadamy na konia z lewej strony
Hipologią nazywamy naukę o koniach
Inochód jest to krok konia polegający na tym, że zwierzę wyrzuca najpierw obie prawe,a potem obie lewe nogi
Konie w stadzie nigdy nie spią wszystkie; zawsze przynajmniej jeden koń czuwa i alarmuje pozostałe zwierzęta w razie niebezpieczeństwa
Dawniej masywne konie pociągowe nazywano karosjerami
Wałachem nazywamy ogiera po kastracji
Mniejsze konie są z reguły bardziej wytrzymałe i odporne








Poważne wady bydowy prowadzą do wcześniejszego zużycia ścięgien i stawów
Gwałtowne uderzanie konia ogonem oznacza strach i złe samopoczucie
Nazwa rasy quarter-horse wzięłą się od nazwy wyścigów konnych, bardzo popularnych wśród pierwszych amerykańskich imigrantów;najczęściej odbywały sie one na dystansie ćwierci mili (ok.400 m,ang. quarter = ćwierć)
Konie jedzą kasztany;w przeszłości były stosowane także jako lekarstwo
Pierwsza linia tranwajów konnych powstała w 1832 r. w Nowym Jorku, następnie w 1854 r. w Paryżu i w 1865 r. w Berlinie; pod koniec XIX w. tranwaje konne zostały zastąpione przez elektryczne






Przeciętnie koń żyje 18-30 lat
Koń może się urodzic z maścią siwą tylko wtedy ,gdy jedno z rodziców było siwe
Konie, które lekko podszczypują się wzajemnie, są zwykle dobrymi przyjaciółmi. Jest to jedno z zachowań społecznych koni, związane z wzajemnym pielęgnowaniem sierści i skóry






Konie wyścigowe przebywają w cwale dystans 1km w 55s i szybciej
Najlepsze okazy koni inochódzkich prebiegają 1 milę ang.(1609m) w ciągu 1min 35s